14 yaşındaki kız ve babası

ben doğmadan bir sene önce ölmüş usta. o öldükten 17 yıl sonraysa ben tanıdım onu. onunla aşık oldum, onunla sevdim. şiirlerini okuyup hayal ettim sevgilimi. şiirleriyle bütünleştirdim. aşk demekti cemal süreya benim için. apolitik filan değildi cemal süreya, yeri geldiğinde lafını söylemekten de çekinmezdi hiç. daha bir sevdim. istanbulluydu, benim kadıköyümün insanıydı usta. hemen hemen her gün sokağının önünden geçerken gülümserim ben, ismini yazan tabelaya. o tek y'li soyadını görür, adamın hasıydın be usta derim. şimdi internette, orada burada kısa kısa sözleri dolaşıyor ustanın. artizlik yapacak değilim, bütün eserlerini, röportajlarını, sohbetlerini okumadım cemal süreya'nın ama öyle dizeler dolaşıyor ki nette, çıldırmamak elde değil. uzun lafın kısası, anın cemal'i, hatta şekilci olun, bir kaç şiirinden başka bir şeyi de bilmeyin, zararı yok ama ona ait olmayan sözlerle anmayın cemal'i. sızlatmayın kemiklerini.