Google aynen araması

hayatımda hep bir köpeğim olsun, beni çok sevsin böyle eve gelince üzerime atlayıp suratımı yalasın falan istedim. ama evde bakmaktan da o kadar tiksinirim. hem ona yazık hem bana. çalışan insanlarız sonuçta bütün gün yalnız köpek üzülür. sırf bu sebepten bahçeli bir evde oturmak istiyorum ama şehrin göbeğinde ulaşımı kolay olsun istiyorum bu da olamayacağı için muhtemelen hiç köpeğim olmayacak. üzülüyorum ulan ! inönü stadının bu sene yıkılma ihtimali bile beni üzüyor. beşiktaşım zaten kırk yılın başı süper bir kadro kurmuş. maçları doya doya stadımda izlemeye devam etmek istiyorum. yönetim guti jübile yapana kadar yıkmıyoruz dese sevinçten zıplarım. şu saatte yapmak istediğim şeylerin üçte birini şuraya yazsam eminim ki bi' çoğunuz, yap abi aslansın kaplansın, diye gaz verirdi bana. yapınca da, ya abi yapmasaydın keşke mal mısın nesin, derdi. o yüzden yazmıyorum da yapmıyorum da. ama içimde kaldı amınakoyım bu da bi' gerçek. sözlük ahalisine katılalı 2 ay kadar oldu ve geldiğim gün nickaltıma entry giren yazar bir süre sonra uçuruldu. ardından bir yazar daha karşılama adına bir entry girdi ve o da uçuruldu. bu tarihten sonra "hoşgeldin hacı" diye bağrına basacak bir yazar olur mu bilmiyorum, tedirginim, hüzünlüyüm sözlük. bazen inanın, her şey çok zor geliyor. nefes almak, yürümek, toparlanmayı sağlayabilecek herhangi bir şey yapmak... her şey imkansız ve berbat geliyor. dünya yaşanılası bir yer değil. ama şöyle videolar izlediğimde seviniyorum. gerçekten. yani büyük konuşmayayım cardiff yenilse bile şunu izleyip mutlu olabilirim sanırım. böyle adamlar lazım bize.