Panasonic Servis İzmir

yavuz gelince yeniden rahat hissettiğim dizi. arkadaş olmuyodu valla, hep bi eksik vardı, hep gözlerim onu arıyodu. hiçbiri yok olmasın. sincap çocuk da ekibe dahil olsun olursa ama hiçbiri kaybolmasın bi yere. ''ya allah aşkına ben öyle bi insan mıyım'' lafını duymayı ne çok özlemişim. Panasonic Servis İzmir bi de annemle izledim bu bölümü, kadın ilk defa seyretti, maşallah, anlatmak ne zormuş arkadaş. anne bak o mecnunun beyni diyorum kadına. yine de çözdü, sevdi.24. bölümüyle 24 yaşlarındaki "kocaman" adamları çocukluğuna döndürmüştür. oyuncakların olduğu depoda bir tek futbolcu kartları yoktu, hey gidi. erdal bakkal'ın o salçayı bırakmaması bitirdi beni ya ne kıymetli malı var arkadaş bu adamın.. o ayıplayan kabullenmeyen kin dolu bakışlarına kurban düz adamım benim.. ben tekim ile de gözümden yaş getiren saygıdeğer ismail abi'm sen hakikaten teksin.. ha bu arada birileri bozdu tadı kaçtı öğğkk oldu falan mı demişti? nerde onlar? vazgeçilmez dizi. hoşgeldin yavuz hoşgeldin onur ünlü..