Bursa Bİlgisayar Servis

beni tamamen değiştiren bir olay, genelde konuşmam, itiraf sayalım. lisedeyim. sabahçıyım, yani sabahın 5 buçuğunda kalkıp okula gittim. okul herzamanki okul, dönerken bizim evin civarlarında bana yazan bir kız vardı, onu gördüm. arkadaşı yanındaydı, yolun karşısındaydı, gayet havalı bir bakış ile göz ucu ile baktım, o da baktı, hafif bir tebessüm vardı suratında, geçtim, gittim. eve geldim, koltuğa kafayı koydum, uyumuşum. telefon trafiğine içten küfür ettikten sonra etrafıma baktım, annem telefonda ciddi moral bozukluğu ile konuşuyordu. hatta ağlıyordu galiba, hatırlamıyorum. noluyor demeye kalmadan "istanbula taşınıyoruz" dedi. what the fuck ın türkçesi olsa idi tepkimi o şekilde verirdim fakat ben "ne alaka" dedim. olmuş birşeyler, izmirde oturuyorduk, dün hayatımın geri kalanını izmirde geçireceğimi düşünürken yarın istanbula taşınacağımızı öğrendim. neler oldu tam hatırlamıyorum, erkenden yattım. Bursa Bilgisayar Servis ertesi gün öğlen gibi kalktım. filmlerdeki gibi "rüya mıydı" falan diye düşünmedim. telefon çaldı, arkadaşım aramış "neden gelmedin?" dedi, ben gidiyorum diyemedim, "evet uyuya kaldım". cevap verdi "bizde öyle tahmin ettik", kısa bir görüşmenin ardından "hadi yarın görüşürüz dostum" dedi, "görüşürüz" dedim. hayatımda hiç dostum kelimesini kullanmadım, o an kullanabilirdim, ama o kadar havalı değilim sanırım. kapadım telefonu. dün derse girdiğim okula kayıt sildirmeye gittim. gizli gizli girdim içeri, hallettim, hızlıca çıktım. evde minik bavullar hazırlanmış. yanımıza hiçbirşey almadık, bilet hazırmış, otobüse bineceğimiz yere gittik. servise bindik, duygusal atraksiyonlar falan sonra servisten eski platonik aşkımı gördüm, oralarda oturuyordu, kafamı çevirdim. hava karardı, heralde en üzücüsü avril lavinge'in complicated adlı şarkısını dinleye dinleye geçti yolculuk. iyidir gerçi şarkı. istanbula geldik. son basketbol dünya kupası dışındaki en büyük travmamı bu sıralarda geçirdim. düşünüyorum bazen, hayat ne garip, otobüsler falan.