Anatolia

entry yazmaya üşendiğim zamanlar olabiliyor. günlerdir aklımda entryler var ve hatta bir kısmı belirli bir zaman içinde yazılmazsa bir anlam ifade etmeyecek.. ama üşeniyorum ya, valla.. hava sıcak, iş güç filan.. bak bunu yazabildim.. hala yaşam belirtisi gösterebiliyorum demek ki, neyse bak bu iyi bi'şey ehue bazen önemli bir müşteriyle toplantıya gittiğimizde şu an masanın üstüne çıkıp oynasam ya da adama bi anda küfür etmeye başlasam noolur lan acaba diye düşünmekten kimseyi dinleyemiyorum. beni asıl korkutan bir gün bu saplantıya yenik düşmek. gene benzer bir durumu araba kullanırken yaşıyorum bu hızla giderken sol ayağımla frene abansam ne olur acaba ya? itiraf lafının sözüm ona gerçekçi özeleştiri tınısına sahip olmasından faydalanıp insaların karizmatik görünmek için kıçlarını yırttıklarını seziyorum. itirafını sözlük diye bitirenlerin büyük çoğunluğunun kadın olduğunu tahmin ediyorum. "sözlük"e kişilik atayan insanların sosyal zekalarının kısıtlı olduğundan neredeyse eminim. hamileler, new york'ta gezmeler (tabi caddeye de tükürüyor beyefendi/hanfendi) implicit olarak ha bire "laf aramızda aha bunu da yaptım ben" mesajı kaygısıyla yazılıyor diye seziyorum. bir de, neden ufak beyinleriyle insanların başkalarını ahmak yerine koymayı bu kadar kolay sandıklarını anlamıyorum. anladım. bryan adams'i sevmiyorum. turkiye'deki ilk stadyum konseri olan 28 temmuz 1992 bryan adams istanbul konserine annemin nereden ve nasil buldugunu hatirlamadigim bir davetiye ile gitmistim. her ne kadar saha icinden seyretmek istesem de konserlerde yasanabilecekleri ancak televizyondan ya da dergilerden takip emisligin korkusu ile inonu stadinin kapali tribununde izlemistim konseri. turkiye'nin ve benim ilk stadyum konserinde bryan adams'in bis yaptigini hatirlamadigim ve hatta o zamanlar bisin ne oldugunu bilmedigimden 25 haziran 1993 metallica istanbul konserinden erken ciktim. stadi terk edip swissotel'in o yokusunu cikarken tekrar calmaya basladiklarinda cok uzuldum. uzgunum metallica.