Sıra bize geldi artık

son günlerde psikolojik yıkım içerisindeyim. çok zorlanıyorum. kim olduğuna bakmazsızın herkese yapımla çelişecek şekilde sert davranıyorum. yanlış olduğunu bile bile yapıyorum. bazen beklemediğim olumlu sonuçlar veriyor bu davranışlarım ama yanlış olduğunun da farkındayım. "ne olursa olsun" düşüncesi beni sarmış durumda. ekşi sözlük on iki yaşında zirvesine katılacak ünlü grubu(nu)n, adı azz sonra açıklanacak bir süprüz olduğunu sandım. alala hangisi acaba didim. arkadaşla programı çekiştirirken "umarım redd, vega falan olur" didim. o da en bi' içten yarılmasıyla "olm grubun ismi o" didi. bozuntuya verdim, işim var diyip kayboldum. salak salak gülüyorum hala. keşke redd olsaymışmışş töbee töbee asşldşjfjsoj bisiklet sürmeyi bilmiyorum. şaka değil. 6 yaşındayken her akşam çıkarır sürerdim 4 tekerlekli bisikletimi. babamsa hep söz verirdi arkadaki 2 tekeri sökeceğine ve 2 tekerlekli bisiklete binmeyi öğreteceğine. ama babamın pek yoğun programı yüzünden hiçbir zaman gerçekleşemedi bu. sonuç olarak baba ihmali yüzünden bisiklete binmeyi bilmeyen bir insan yetişti. ama ne demişler, bilmemek değil, öğrenmemek ayıp. ortaokulda sınıf arkadaşım olan bir kızın facebookta fotoğraflarını incelerken fazla geliştiğini farkettim*. alttaki ezber "çok güzelsin bebeğim" "sağol canım" yorumları arasına ben de "memelerin çok büyümüş" ü katarsam bana da "sağol cnm" der mi diye merak ediyorum. ev arkadaşımın evden çıkarken çamaşır makinasına attığı çamaşırları, eve gelince hep farkediyorum lakin " siktiret ne asıcam amk" diyerek geçiştiriyorum. aynı zamanda çöpleri hep farkediyorum ama götürüp atmıyorum be sözlük. bi' dönem mustafa sandal gibi dans etmeye çalıştım ama dans kariyerim sadece 10 dakika falan sürdü, etrafımda bir tane bile güzel hatun kalmayınca derhal vazgeçtim bu sevdadan. evet. o gün bugün dans etmiyorum. hatta horozlardan, köpeklerden ve yüksekten sonra dans etmekten de korkuyorum, o kadar diyeyim.